بنیوش پند من

بنیوش پند من ؛

بر درد آن که همسفر صبح و شام توست، 

پیوسته چاره باش 

بر عاشقی که دل به امید تو بسته است، 

عمر دوباره باش... 

 قبلا که این شعر رو می خوندم حس خاصی به من دست نمی داد اما این روزا بد جوری فکرم رو مشغول کرده . بعضی وقت ها خودم رو مصداق این شعر می بینم . انگار دارم باهاش زندگی می کنم .  

گاهی بدون این که بخوام دارم  نفس می کشم . گاهی دلم هوای رفتن می کنه . کجا؟ نمی دونم . فقط می خوام برم . گاهی فضای خونه اونقد برام دلگیره که همه چیزش ملالت بار می شه . گاهی توی این دنیای به این بزرگی اکسیژن کم میارم. گاهی...  

اما باید باشم . باید بمونم ، باید برای خودم هوای تازه دست و پا کنم ، باید فضا رو تغییر بدم . باید تن به زندگی بدم . نه برای خودم . برای اونایی که با من هستن . اونایی که دل به امید من دارن . اونایی که اگه چند ساعتی منو نبینن دلتنگم می شن . برای دخترم ، برای همسرم و برای... 

من می مانم حتی اگر تمام وجودم  چون شمع آب شود ، می مانم حتی به قیمت باقی عمرم ... 

پی نوشت : این حرف ها از سر دلتنگی بوده و ارزش دیگری ندارد . 

معذرت نوشت : از همه دوستان بخاطر کم کاری هایم معذرت می خوام ولی تقصیر از من نیست . باور کنید زمان برای من کم می گذارد و از وقتش می دزده .   

نتیجه نوشت : زمان هم زمان های قدیم . 24 ساعت های الان اصلا کیفیت نداره چون زودی تموم می شه .  

 

این گلدان گل هم تقدیم به همه ی کسانی که برام خیلی عزیزند...