از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .پرنده ی در بند
در زیر باران عشق
پرنده ای
امید آواز بر شاخسار را
در ذهن خسته ی خود نقاشی می کرد
اما درخت
چترش را بسته بود
سیلاب خاطره
پرنده را برد
و لا به لای کتاب قصه ی کودکی
زندانی کرد
هیچکس
سرنوشتش را از او نپرسید
و کودک قصه خوان
از راز پرنده ی کتابش با خبر نبود
تقدیم به او که خواهد ماند
دیوانه چون طغیان کند زنجیرو زندان بشکن
از عشق لیلی حلقه ای بر گردن مجنون کند
گمنام آمدم ، گمنام تر می روم.
عشق پاک مجنون به لیلی را
به یادت آوردم
سال ها بود از یاد برده بودی
احساست را، قلبت را و خودت را.
چه زود از خاطرت رفت
تو گفتی که عشق
چه زیبا می کند مقام دل را ...
امروز باید رفت
خواسته یا ناخواسته
میروم تا تو بمانی...
امروز که هستم
هیچ کس نمی داند کیستم
حتی تو ،
فردا که بروم
نامی نیک از من متولد می کنید
نیک اندیشان ،
امروزم را دریابید
فردا دیر است...
