از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .روزجهانی عصای سفید
می دانم آسمان آبی ست و دریا آبی تر .
می دانم کوه قهوه ای ست و بال پرندگان و گل ها رنگارنگ ،
می دانم که شکوفه ی درخت سیب صورتی ست .
می دانم اما در ذهن کوچک من همه ی رنگ ها تیره ست و
فقط یک رنگ وجود دارد : سیاهی...
هر روز صبح وقتی از خواب بیدار می شوم دست ها و گوش هایم به حرکت در می آیند .
هر روز با دست ها و گوش هایم می بینم .
صورت مادرم را لمس می کنم و دستان پر مهرش را . من او را می بینم . او زیباست .
اما چهره ی غمگینی دارد . من لبخند تلخش را می بینم .
پدرم را که دلداری ام می دهد و من تلاشش را برای مخفی کردن دردهایش می بینم .
می بینم خوبی ها و بدی ها را . می بینم زیبایی ها و زشتی ها را .
می بینم خنده ی عابری را پس از افتادن...
می دانم دنیای اطرافم پر از رنگ است .
من دنیای هفت رنگ اطرافم را می بینم . من با چشم دل می بینم ...
......................................
دوست من
عصای دستت می شوم .
با آرامش بر شانه ام تکیه کن .
من تو را از جاده ی زندگی عبور می دهم .
من با توام .
در کنار تو ....
بیست و سوم مهر ماه روز جهانی نابینایان ( عصای سفید ) گرامی باد .
طوفانی در دل
صدای هوهوی باد در کوچه و خیابان های شهر ، همه چیز را به حرکت در آورده .
درختان چون بید لرزان شدن . صدای ترسناک شاخ و برگ ها به گوش می رسه .
ظروف کهنه ی پلاستیکی خانه ی همسایه روی زمین کشیده می شود .
انگار باد می خواد با زور وارد خونه ام بشه .
دستامو می زارم رو گوشام ولی زود بر می دارم . دخترم رو می بینم و لبخندمی زنم .
می ترسم . از صدای باد ، از صدای شاخ و برگ درختان و
از کشیده شدن پلاستیک ها روی زمین ، از همه ی این ها وحشت دارم .
خب بی انصاف ها ، آخه منم آدمم ، منم حق دارم .
چقدر می تونم نقش یک مادر نترس رو بازی کنم که
از هیچ کس و هیچ چیز نمی ترسه .
می ترسم لو برم و دستم پیش دخترم رو بشه .
فردای من مبهم شده . همانند این هوای طوفانی هزار اما و اگر در پی داره .
آینده ای نامعلوم . شاید تیره ی تیره شاید هم روشن روشن .
نمی دونم . واقعا نمی دونم ...
من از آینده ی مبهم خودم بیش تر می ترسم .
گویا باد نیست که همه چیز را جابه جا می کند
بلکه این منم در دست باد تقدیر
اثاثیه ی مستعمل خانه ی همسایه را می مانم
و می لرزم مانند درخت تنهای کنار خیابان...
دلتنگ او
دلم دلتنگ اوست که
دستانم
دستان پر مهرش را می جوید
وچشمانم
برای دیدار او بی تاب است
گوشم
تشنه ی شنیدن مهربانی او
و لبم
گرم از بوسه های مستانه ی اوست
و دلم دلتنگ او
.......................
قلب من
برای خواستنش می تپد
وسرنوشتش
همانند من است
.........................
دردهایم را نوشیده
و اشک هایم را در بستر گونه هایم دیده
دلتنگی هایم را در تمام مهربانی اش جا داده
...
دلم دلتنگ اوست
او که می آید
از راهی دور
خسته تر از من
مرا سیراب می کند
ازعشق
از محبت
از خواستن
و همچون شبنم صبحگاهی
گلبرگ های آلوده ی دلم را
شستشو می دهد
من دلتنگ اویم
بزرگداشت حافظ رحمت الله علیه
یه سر رسیدی دارم که زیر بعضی از صفحاتش مناسبت های مختلف نوشته شده .
اما صفحه اول همون سر رسید ، مناسبت هاو رویدادهای مهم تاریخی رو جداگانه چاپ کرده .
هرچی دقت کردم روز بزرگداشت حافظ رو در اون صفحه ندیدم .
نمی دونم چشم من چشم نیست یا ارزش و اعتبار حافظ بیچاره کمتر از آب و هوا و غذا و
دخانیات و هزار کوفت و مرض دیگه هست که جزء رخدادهای مهم تاریخی به حساب میان .
بیستم مهر ماه روز بزرگداشت حافظ رحمت الله علیه است . بیاید برای
بزرگداشت آن مرحوم فاتحه ای بخوا نیم و امشب به یادش
به دیوان پر رمز و رازش تفالی بزنیم .
............................................................
ای پادشه خوبان داد از غــــــــم تنهایی
دل بی تو به وقت آمد وقت است که باز آیی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایان شکیبایی
دائم گل این بستان شاداب نمی ماند
در یاب ضعیفان را در وقت توانایی
در دایره ی قسمت ما نقطه ی پرگاریم
لطف آنچه تو فرمایی، حکم آنچه تو اندیشی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خود بینی و خود رایی
یا رب به که بتوان گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جایی
دیشب گله ی زلفش با باد همی گفتم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا آنجا با سلسله می رقصند
این است حریف ای دل تا باد بپیمایی
ساقی چمن و گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
زین دایره ی مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی
آرامگاه حافظ در شیراز ، حافظیه
در آرزوی نوشتن
قدیما گاهی آنقدر راحت در خودم فرو می رفتم که اطرافیانم با
ادوات کشاورزی از قبیل بیل و کلنگ باید منو از ته خودم بیرون می آوردند .
اما امروز نمی تونم آرام دستامو زیر چونه هام بهم گره بزنمو شروع کنم به ساختن دنیای رویایی خودم .....
این روزها از لطف اطرافیانم هیچ وقت نتونستم داستان دنیای رویاهامو به پایان برسونم .اصلا با وجود اطرافیان در منزل می شود در دریای خود غرق شد؟
مگه می شه به کارهای دلت برسی دل خواسته ؟؟؟؟؟؟
اصلا می تونی بی دغدغه برای افکارت شاخ بزاری ، دم بزاری ؟؟؟؟!!!!
می گین نه پس ببینین چی می کشم من :
مثلا ی موقع نوشتنت میاد . حالا این درست موقعی هست که ی ساعت قبلش به دخترت قول دادی می بریش بیرون . حالا چند دقیقه قبل ازرفتن قلم و کاغذ دست گرفتی تا اون چیزی که به ذهنت اومده رو مثلا بنویسی .
اون وقت یکی با غر زدن هاش که پاشو ، دیر شد ، خودت قول دادی هی رشته ی افکارت رو پاره می کنه .
یا تازه رفتی سراغ نوشتنت همون یک نفر از اطرافیانت ( شما فرض کن دختر گلت ) دیکته نوشتنش میاد یا همسر گرام شام خوردن و میوه خوردن در کنار همسر و فرزندش میاد . یا از صبح تا آخر شب کار بیرون و بشور و بساب حالا
می خوای خیر سرت بیای پشت سیستم همون یک نفر ها کاردستی برای مدرسه می خوان ، بلوز و شلواری که تازه از رو بند گرفتی رو اتو کرده روی چوب رختی می خوان و ....
حالا من نه شما ، شما نه ی عابر غریبه ، اصلا می شه نوشت ؟
نمونه ش همین نوشته الان که دو ساعتی دستمه و اصلا نفهمیدم چی نوشتم .
ولش کن بابا . برم بخوابم . صبح زود باید پا شم برم مدرسه و دوباره همین ماجراها ...
جمله ی بی ربط 1 : 
کاشکی فردا لا اقل ی مهمونی ، خونه ی دوستی دعوت بودم !!!
جمله ی بی ربط 2 : 
آخ که چقدر دلم هوس چیپس و ماست موسیر کرده !!!
